پرتاب ماهواره توسط چین برای ارائه خدمات ارتباطی به مسیرهای مسافرتی
به گزارش space، این ماهواره موسوم به چایناست-۱۹ (ChinaSat-19) را آکادمی فناوری فضایی چین (CAST) ساخته است و جایگزین ماهواره قبلی یعنی چایناست-۱۸ می‌شود. چایناست-۱۸ در سال ۲۰۱۹ در مدار ژئو قرار گرفت و پس از پرتاب دچار مشکلاتی شد که در نهایت شکست ماموریت آن را اعلام کردند.
ماهواره چایناست-۱۹ با عمر طراحی ۱۵ سال در مدار ژئو بر فراز منطقه آسیا-اقیانوسیه مستقر می‌شود و عمده ماموریت آن ارائه خدمات ارتباطی برای مسیرهای مسافرتی مهم در سراسر اقیانوس آرام به ویژه در شرق این اقیانوس و سواحل غربی آمریکای شمالی خواهد بود. اگر ماهواره چایناست-۱۹ مشابه چایناست-۱۸ باشد، وزن آن حدودا ۵۲۰۰ کیلوگرم است و از باس ماهواره‌ای DFH-4E بهره می‌برد.
ماهواره مذکور میزبان ۳۰ ترانسپاندر باند Ku، تعداد ۱۴ پرتوی نقطه‌ای در باند Ka برای خدمات ماهواره‌ای متحرک (MSS) و ۲ ترانسپاندر در همین باند برای خدمات پخش گسترده (BSS) در مناطق تحت پوشش است.
لانگ‌مارچ-۳بی/ای که در این ماموریت از آن استفاده شد، نسخه پیشرفته لانگ مارچ-۳بی بوده که پس از بازنشسته شدن این ماهواره‌بر، جایگزین آن شده است. لانگ‌مارچ-۳بی/ای بالغ بر ۴۵۸ تن وزن دارد و می‌تواند ۱۱.۲ تن محموله را به مدار لئو و ۵.۱ تن محموله را به مدار انتقالی زمین‌ثابت (GTO) حمل کند.
ماهواره‌بر مورد بحث یک ماهواره‌بر سه مرحله‌ای است که قابلیت چهار مرحله‌ای شدن را نیز دارد. لانگ مارچ-۳بی را آکادمی فناوری حامل‌های فضایی چین (China Academy of Launch Vehicle Technology) ساخته است که دارای طول کلی ۵۶.۳ متر بوده، قطر مراحل اول و دوم آن ۳.۳۵ متر و قطر مرحله سوم آن نیز ۳ متر است.
ماهواره‌بر مذکور اولین بار در سال ۱۹۹۶ به فضا فرستاده شد و با احتساب این عملیات تاکنون ۸۶ ماموریت را به‌انجام رسانده که در ۴ مورد آن شکست خورده است. لانگ مارچ-۳بی از دی متیل هیدرازین نامتقارن (UDMH) و دی‌نیتروژن تتراکسید (Dinitrogen tetroxide) به عنوان سوخت بهره می‌برد و هر عملیات پرتاب آن ۵۰ تا ۷۰ میلیون دلار هزینه دربردارد.
